Toont de berichten die betrekking hebben op arbeid, werk en beroepen
Na het faillissement heeft Geert Stege met zijn gezin moeten verhuizen. Ze komen in een klein arbeidershuisje te wonen dat in het steegje langs de katholieke kerk van Martenshoek staat. Geert zoekt nieuw werk en gaat als arbeider aan de slag bij de Hevea rubberfabriek. Deze fabriek stond destijds in Hoogezand, maar is later verhuisd …
De zaken gaan begin 20ste eeuw steeds slechter en Geert heeft dan ook grote moeite om met zijn schoenmakerswerkplaats het hoofd boven water te houden. De prijzen stijgen alsmaar en zo ziet de schoenmakersvereniging “Volharding” ,waar ook Geert bij aangesloten is, zich genoodzaakt om de tarieven met 10 % te verhogen[27].
Ben Stege, voluit Bernardus Georg Frederik Stege, is 13 jaar oud als hij bij zijn vader in de fabriek van Scholten gaat werken. Zijn taak is om voor de aanvoer van turf te zorgen, zodat daarmee de oven opgestookt kon worden. Deze oven verhitte de stoomketel die voor de aandrijving van de fabriek zorgde.
De arbeiders kregen op de voorman na geen vast salaris, maar stuksloon. Ze werden uitbetaald naargelang er geproduceerd was. De productie in de aardappelsiroopfabriek werd gemeten in oxhoofden. Een oxhoofd is een oude inhoudsmaat, dat vooral bij in de wijnproductie wordt gebruikt.
De aardappelmeelfabriek in Foxhol heeft voor veel Stege’s voor brood op de plank gezorgd. Bernardus heeft er in ieder geval langere tijd gewerkt. Op loonlijsten en weekstaten van 1871 t/m 1874 en 1882 staat Bernardus als werknemer vermeld
Bernardus is zijn leven lang arbeider. Eerst als dagloner, later in vaste dienst van de aardappelmeelfabriek van W.A. Scholten in Foxhol (Hoogezand). Aangezien ook stamvader Berend Harms de naam Scholten gebruikte zou mogelijk een link kunnen bestaan met deze Scholten.
De grond die Bernardus bij het huis kocht was groot genoeg om naast het woonerf een stuk als moestuin te gebruiken. Het was een extra mogelijkheid om in het levensonderhoud te voorzien. Bernardus geeft bij het eerdergenoemde huwelijk van zijn dochter Jantje aan dat hij landbouwer van beroep is.
De werkelijke reden voor Bernardus om zijn naam te schrijven was de komaf van zijn kersverse schoonzoon. Gerardus Eijsink was namelijk een zoon van een fabrikant uit Haaksbergen. Als de schoonvader van zijn dochter een belangrijk man was, was het voor Bernardus ook belangrijk om zich van zijn beste kant te laten zien.
In het begin van de 19de eeuw was er nog geen sprake van grootschalige industrie. De vervening van de Groningse veenkoloniën nam steeds meer af. De voornaamste middelen van bestaan was de landbouw en scheepsvaart. Daarnaast had je natuurlijk de huisnijverheid.